Het overviel me compleet.

Het viel rauw op mijn dak.

Er gebeurde iets in mijn leven wat maakte dat ik me erg verdrietig voelde. Normaal gesproken zoek ik mijn vrienden op voor een arm om me heen, voor een knuffel.
Maar het nieuwe normaal is 1,5 meter afstand.
Geen arm meer om je heen…. Dag knuffel…. Fysiek onbereikbaar die andere mens……
Daardoor voel ik me afgesneden, erg eenzaam en voel ik zoveel pijn.

Er is een tijd geweest waarin ik als oplossing voor mijn angst en pijn wegging uit mijn gevoel, dat gevoel wegdrukte om te overleven. Ik weet nu na wat ik geleerd heb van Repairing Balance dat het niets oplost om dit te doen.

Dus in plaats van mijn pijn weg te drukken of te verdoven ga ik ernaar toe. Mijn pijn mag er zijn en ik mag hem helemaal voelen. Ik maak er verbinding mee. Daardoor verzacht hij, beetje bij beetje.
Bovendien spreek ik mijn pijn uit naar goede vrienden en maak hen deelgenoot.
Ze beloven mij dikke knuffels voor als het weer kan. Een sprankje hoop.
 
Wat heb ik hierdoor over mezelf ontdekt?
Dat een liefdevolle aanraking voor mij essentieel is en dat het verlangen ernaar heel mooi is. Nee inderdaad het kan nu niet, dat is pijnlijk en verdrietig.

Van de andere kant:
ik zal nooit meer iemand achteloos of op de automatische piloot een hand geven. Ik zal de uitgestoken hand van de ander warm en liefdevol ontvangen. Ik zal iedere arm om mij heen en iedere knuffel die ik geef of ontvang, diep tot mij door laten dringen en als een geschenk ervaren.

Eigenlijk is het antwoord op deze vraag heel simpel:

Stop met de buitenwereld het hoogste belang te geven.
Stop met "u vraagt, wij draaien".

Zet jouw zijn op de eerste plaats, niet jouw doen.
Verbind je met jezelf, met je diepste verlangens. Leef van daaruit!

De praktijk is echter weerbarstiger; hoe doe je dat? Misschien heb je wel verlangens maar weet je niet hoe je die vervult. Of heb je geen idee welke verlangens er in je leven.
Wellicht worstel je met de overtuiging dat je niet zo egoïstisch mag zijn om vanuit jouw diepste verlangen te leven. Wat zullen anderen ervan vinden?

Het diepste verlangen van ieder mens is om er te mogen zijn.
Mogen zijn zoals je bent.
Als we om wat voor reden dan ook hierin afgekeurd zijn als kind levert dat onprettige emoties zoals angst en pijn op. Om onszelf te redden en overeind te houden komen we terecht in overlevingsgedrag; manieren om van de angst en pijn weg te komen. Dus we gaan vechten en vluchten, hebben en krijgen. Met als resultaat dat we ons afsluiten voor angst en pijn, maar ook voor ons verlangen.

De wereld draait om presteren, succes hebben....... Alles dient mooi, geweldig en positief te zijn. Geen plaats voor wanklanken. Daarmee draait het dus om vechten en vluchten, hebben en krijgen. Dat moet wel om uit angst en pijn weg te kunnen blijven.

Het vergt een stuk persoonlijke ontwikkeling en herstel van de kinderlijke pijnpunten die we als volwassene nog steeds met ons meedragen, om hier verandering in te brengen.

Ik ben er voorstander van om iedere jongvolwassene dit stuk persoonlijke ontwikkeling mee te geven zodat hij/zij daarna vanuit het diepste verlangen kan leven. Door inzet van zijn/haar talenten een unieke bijdrage levert als geschenk aan de wereld.

Bij komend voordeel: we voorkomen daardoor ook stressklachten, burn-out,  depressie en angststoornissen.

Volgens mij worden we daar veel gelukkiger van!