Het gemis en de pijn en leegte die ik daardoor voelde…..

Het overviel me compleet.

Het viel rauw op mijn dak.

Er gebeurde iets in mijn leven wat maakte dat ik me erg verdrietig voelde. Normaal gesproken zoek ik mijn vrienden op voor een arm om me heen, voor een knuffel.
Maar het nieuwe normaal is 1,5 meter afstand.
Geen arm meer om je heen…. Dag knuffel…. Fysiek onbereikbaar die andere mens……
Daardoor voel ik me afgesneden, erg eenzaam en voel ik zoveel pijn.

Er is een tijd geweest waarin ik als oplossing voor mijn angst en pijn wegging uit mijn gevoel, dat gevoel wegdrukte om te overleven. Ik weet nu na wat ik geleerd heb van Repairing Balance dat het niets oplost om dit te doen.

Dus in plaats van mijn pijn weg te drukken of te verdoven ga ik ernaar toe. Mijn pijn mag er zijn en ik mag hem helemaal voelen. Ik maak er verbinding mee. Daardoor verzacht hij, beetje bij beetje.
Bovendien spreek ik mijn pijn uit naar goede vrienden en maak hen deelgenoot.
Ze beloven mij dikke knuffels voor als het weer kan. Een sprankje hoop.
 
Wat heb ik hierdoor over mezelf ontdekt?
Dat een liefdevolle aanraking voor mij essentieel is en dat het verlangen ernaar heel mooi is. Nee inderdaad het kan nu niet, dat is pijnlijk en verdrietig.

Van de andere kant:
ik zal nooit meer iemand achteloos of op de automatische piloot een hand geven. Ik zal de uitgestoken hand van de ander warm en liefdevol ontvangen. Ik zal iedere arm om mij heen en iedere knuffel die ik geef of ontvang, diep tot mij door laten dringen en als een geschenk ervaren.